Զարգացումը ակտիվ, էքսպանսիվ պրոցես է: Այն ունի ֆրոնտալ շատ սուր գիծ: Այդ գծի վրա եղածները հոգով ազատ ու խիզախ մարդիկ են, որոնք հենց պայքարելով դիմացինի հետ, նաև իրար դեմ ու իրարից սովորելով ու մրցակցելով, առաջ են տանում մնացածին: Դա և՛ գիտության մեջ է, և՛ գողականում, և՛ քաղաքականում: Գիծը բարձր պոտենցիալների ու կրքերի դաշտ է: Գծի հետևում հանդարտ է՝ անհրապույր, անհետաքրքիր, անգույն մասսան է: Զարգացող հասարակություններում այդ գծի վրա եղածները շատ-շատ են: Հանրության մի շատ մեծ հատված այնտեղ է, իսկ հետևող, հետ ընկած հասարակություններում այդ գիծն էլ չկա, անգյալ, գոյատևման ռեժիմ է: Եվ զենքն էլ գծի ատրիբուտիկա է՝ սեփական արժանապատվության, իրավունքների պաշտպանության ատրիբուտիկա: Խուսափում եք զենքից, ուրեմն բացակա եք նաև զարգացումից: Հայաստանյան բեսպրեդելը, անօրինականությունը, մարդու վրա թքած ունենալը միակողմանի զենքից է՝ զինված տականքից ու անզեն շարքայինից, ինչը հատուկ է բռնապետություններին:

Նախկինում' Սերժ Սարգսյանի կամ Ռոբերտ Քոչարյանի կառավարման ժամանակ, երբ մի պաշտոնյա մի օրինախախտում էր անում, երբ հարկայինի մի աշխատող կաշառք էր պահանջում, երբ իշխանական մի պատգամավոր մի հիմար հայտարարություն էր անում, նույնիսկ, երբ մի գյուղապետ հրաժարվում էր տեղեկանք կամ պարարտանյութ տալ իր համագյուղացուն, միանգամից առաջ էր գալիս մեղադրանք, թե ձուկը գլխից է հոտում, թե առանց երկրի ղեկավարի իմանալու և թելադրանքի ոչ մի բան չի լինում։ Փոքր խանութների տերերը նույնիսկ վստահեցնում էին, թե իրենցից կաշառք ուզող հարկայինի շարքային աշխատողները տանում էդ փողը անձամբ կիսվում են նախագահի հետ։

Հյուսիսատլանտյան դաշինքի ղեկավարները, ըստ Բլումբերգի, խնդրում են գլխավոր քարտուղար Սթոլթենբերգին մնալ ևս մեկ-երկու տարի: Կարծում եմ, որ պարոն Յենսը պետք է համաձայնի պաշտոնավարման չորրորդ շրջանին, որպեսզի, որպես պաշտոնյա, արձանագրի ռուս-ուկրաինական պատերազմի ավարտը, ինչը երկարաձգելու առումով նա ջանք չխնայեց: Իսկ թե ինչպիսի ավարտ այն կունենա, կարծում եմ, պարոնն այս հարցում կասկածներ չունի՝ հատկապես նոր հակահարձակման ֆոնին: ՈՒրիշ հարց, որ Արևմուտքում վաղուց սովոր չեն նայելու ճշմարտության դեմքին: Դա մենք մեր կաշվի վրա ենք զգում արդեն երրորդ տարին:

Նրանք հայտնվում են անհետացողի նրբաշարժությամբ, հարափոխիկ են կերպ ու նայվածքով

Դեռևս երկու տարի առաջ պարզ էր, մասնավորապես, ես էլ էի ասել, որ Թուրքիան Հայաստանից ունի պահանջներ. - հրաժարվել Արցախից, -տրամադրել Սյունիքի միջանցքը՝ առանց հայկական, վերահսկողության,

«Խաղաղության օրակարգ», «Խաղաղության պայմանագիր», «բանակցություններում որոշակի առաջընթաց», «տարածաշրջանային ենթակառուցվածքների ապաշրջափակում», «հավասարության ու փոխադարձության սկզբունքների հիման վրա շուտով բացվելիք ճանապարհներ»...

Դեպքառատ օրեր են: Կարծես սև ամպեր կուտակված լինեն հայրենիքիս գլխին: Եվ այդ ամպերը ցրող չկա, ընդհակառակը՝ ինչքան ասես փորձանք բերող, բախտախնդիր ստահակներ կան:

Ապրածս կյանքի ընթացքում հասկացել եմ, որ ֆիզիկական այս աշխարհում երբեք ոչինչ չի փոխվում:

Հայաստանյան քաղաքական, տնտեսական, փորձագիտական դաշտը գտնվում է Բաքվի խոշորացույցի տակ:

Երեկվա նիստից հետո «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» դաշինքների ԱԺ-ում «լռվելը» այլևս անպատվություն է թե՛ իրենց, թե՛ Հայաստանի համար: «Թավշիստ հայրենավաճառները» անթաքույց ցինիզմով ի ցույց դրեցին ԱԺ-ում ներկա գտնվող «обанкротившиеся» ընդդիմության ողջ պերճանքն ու թշվառությունը, անգամ հայտարարելով, որ իրենք առավել մտահոգ են Վարդան Ղուկասյանի (Դոգ) աճող վարկանիշով, քան վերոնշյալ դաշինքների գոյությամբ: